20 αστέρες του ποδοσφαίρου που αγωνίστηκαν στη δεύτερη κατηγορία

Με αφορμή τον τραυματισμό του Τζον Τέρι, ο οποίος άλλαξε σελίδα στην καριέρα του και πλέον αγωνίζεται με την Άστον Βίλα στην Championship, το Sport24.gr σας παρουσιάζει 10+10 περιπτώσεις κορυφαίων παικτών που η μοίρα τους βρήκε -για λίγο- στα χαμηλά.

Ο 36χρονος κεντρικός αμυντικός αποτελεί αναμφίβολα το μεγαλύτερο όνομα της κατηγορίας, ωστόσο δεν είναι ο πρώτος ποδοσφαιριστής που βρίσκεται στο δεύτερο επίπεδο ενός προηγμένου ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, παρότι στο παρελθόν είχε δείξει τα διαπιστευτήριά του. Για διάφορους λόγους, το ίδιο είχε συμβεί και σε παίκτες όπως ο Γιόχαν Κρόιφ, ο Φράνκο Μπαρέζι ή ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, έστω κι αν είχαν πετύχει ήδη σπουδαία πράγματα στην καριέρα τους μέχρι τη στιγμή του “υποβιβασμού”.

ΦΡΑΝΚΟ ΜΠΑΡΕΖΙ (ΜΙΛΑΝ 1980-1981, ΜΙΛΑΝ 1982-1983)

(AP Photo/Mauro Pilone)
Σε ηλικία 18 ετών ήταν ο βασικός λίμπερο της Μίλαν, που μαζί με τον Φάμπιο Καπέλο και τον Τζιάνι Ριβέρα (στην τελευταία σεζόν του ως ποδοσφαιριστής) κατέκτησαν το δέκατο σκουντέτο του συλλόγου. Η νέα σεζόν τον βρήκε να αγωνίζεται στη Serie B, αφού οι “ροσονέρι” κρίθηκαν ένοχοι για συμμετοχή στο σκάνδαλο στημένων αγώνων “Totonero”. Ο Μπαρέζι δεν πτοήθηκε, παρέμεινε στον σύλλογο, πανηγύρισε την άνοδο ως πρωταθλητής, αλλά τη νέα σεζόν ο σύλλογος είχε αποδυναμωθεί σε τέτοιο επίπεδο, που υποβιβάστηκε αγωνιστικά. Πέρασε άλλη μία σεζόν στη Serie B, παρότι από το 1980 αποτελούσε μέλος της εθνικής Ιταλίας και το 1982 πανηγύρισε την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Όταν η Μίλαν επέστρεψε στα “μεγάλα σαλόνια”, ο Μπαρέζι πλαισιώθηκε με τον Πάολο Μαλντίνι και πάνω τους “χτίστηκε” η αυτοκρατορία του συλλόγου με τις αμέτρητες κούπες τα επόμενα χρόνια.

ΓΙΟΧΑΝ ΚΡΟΙΦ (ΛΕΒΑΝΤΕ 1981)

(AP Photo)
Τρία χρόνια μετά από την αποχώρησή του από την Μπαρτσελόνα, ο Γιόχαν Κρόιφ παρέμενε ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές του κόσμου. Παρ’ όλα αυτά, η μετακίνηση στη Λέστερ που επεδίωξε, μετά από τρεις σεζόν στις ΗΠΑ, δεν ευοδώθηκε κι έτσι τον Ιανουάριο του 1981 αποφάσισε να μείνει σε φόρμα παίζοντας στη Segunda Division με τη φανέλα της Λεβάντε. Το ντεμπούτο του έγινε τον Μάρτιο του 1981, απέναντι στην Παλένθια, έστω κι αν οι φίλαθλοι των γηπεδούχων δεν κατάφεραν να γεμίσουν τις κερκίδες. Τα ταμεία της Λεβάντε, πάντως, γέμισαν με 5.000.000 πεσέτες μόνο από αυτόν τον αγώνα. Μετά από δύο γκολ σε δέκα αγώνες, τραυματισμούς και διαφωνίες με τη διοίκηση, ο Κρόιφ αποφάσισε να αποχωρήσει το καλοκαίρι του 1981 και να επιστρέψει στον Άγιαξ και να ακολουθήσει η Φέγενορντ. Τρία πρωταθλήματα και δύο κύπελλα μετά απέδειξαν ότι μόνο “τελειωμένος” δεν ήταν όταν κατέληξε στη Λεβάντε.

ΜΑΡΙΟ ΚΕΜΠΕΣ (ΖΑΝΚΤ ΠΕΛΤΕΝ 1987-1988)

(AP Photo)
Αν το Μουντιάλ του 1986 είχε το όνομα του Ντιέγκο Μαραντόνα, το πρώτο της Αργεντινής, το “εντός έδρας” του 1978, είχε το όνομα του Μάριο Κέμπες. Κι όμως, αυτός ο σπουδαίος Αργεντινός επιθετικός, από το 1984 και τη δεύτερη αποχώρησή του από τη Βαλένθια σε ηλικία 30 ετών, ουσιαστικά έγινε γυρολόγος των γηπέδων. Μετακόμισε στην Έρκουλες, την οποία κατάφερε να κρατήσει στην κατηγορία την πρώτη σεζόν, αλλά έφυγε τον Φεβρουάριο του 1986 για τη Φιρστ της Αυστρίας. Το 1987-1988 βρέθηκε στη Ζανκτ Πέλτεν, στη δεύτερη κατηγορία της χώρας, την οποία ανέβασε στην πρώτη με 10 γκολ σε 32 αγώνες.

ΝΕΡΙ ΠΟΥΜΠΙΔΟ (ΜΠΕΤΙΣ 1989-1990)

(AP Photo/mw/stf)
Υπήρξε τερματοφύλακας της εθνικής Αργεντινής σε τρία Μουντιάλ και μάλιστα σε δύο εξ αυτών άρχισε βασικός. Το 1986 κατέκτησε το τρόπαιο και δύο χρόνια αργότερα κέρδισε μεταγραφή από τη Ρίβερ Πλέιτ στην Μπέτις. Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα ήθελε στην Ευρώπη και το 1989 υποβιβάστηκε. Παρέμεινε, όμως, στους “βερδιμπλάνκος” και παρότι στη Segunda Division, ο Κάρλος Μπιλάρδο τον εμπιστεύτηκε για τη θέση του βασικού και στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας. Στην πρεμιέρα έκανε τραγικό λάθος απέναντι στο Καμερούν και οι Αφρικανοί νίκησαν με 1-0, ενώ στο δεύτερο παιχνίδι έσπασε το πόδι του και αντικαταστάθηκε… για πάντα από τον Σέρχιο Γκοϊκοτσέα.

ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΜΠΑΤΙΣΤΟΥΤΑ (ΦΙΟΡΕΝΤΙΝΑ 1993-1994)

(AP Photo/Carlo Fumagalli)
Μπορεί να μην είχε φτάσει ακόμα στο πικ των δυνατοτήτων του, ωστόσο τη σεζόν 1993-1994, έφτασε στο πικ της αγάπης των φίλων της Φιορεντίνα. Μετά από τρία χρόνια στην πατρίδα του, όπου πρόλαβε να φορέσει τη φανέλα και της Ρίβερ Πλέιτ και της Μπόκα Τζούνιορς και να πανηγυρίσει ως πρώτος σκόρερ το Copa America 1991, πήρε μεταγραφή στην Τοσκάνη και στην πρώτη σεζόν του στο “Αρτέμιο Φράνκι” σημείωσε 13 τέρματα. Τη νέα χρονιά βελτίωσε κατά τρία γκολ την απόδοσή του αφήνοντας πίσω αστέρια όπως ο Ρομπέρτο Μαντσίνι, ο Ζαν Πιερ Παπέν και ο Μάρκο φαν Μπάστεν, ωστόσο η ομάδα δεν απέφυγε τον υποβιβασμό. Η σεζόν 1993-1994 τον βρήκε στη Serie B (κι ενώ είχε κατακτήσει και το Copa America 1993), όπου έκανε τη διαφορά με 16 γκολ και οδήγησε τους “βιόλα” του Κλάουντιο Ρανιέρι σε άμεση επιστροφή στα “μεγάλα σαλόνια”, ενώ ο ίδιο ταξίδεψε μέχρι τις ΗΠΑ για να παίξει μαζί με τον Ντιέγκο Μαραντόνα αντίπαλος της Εθνικής Ελλάδας στο Μουντιάλ 1994. Ακολούθησε μία πορεία μέχρι την κορυφή, με λίγους τίτλους, αλλά παγκόσμια αναγνώριση ως ένας από τους κορυφαίους επιθετικούς του κόσμου.

ΦΑΜΠΙΑΝ ΜΠΑΡΤΕΖ (ΜΑΡΣΕΙΓ 1994-1995)

(AP Photo / Roland Weihrauch)
Η σεζόν 1992-1993 ήταν ονειρική για τον Φαμπιάν Μπαρτέζ, ο οποίος πήρε μεταγραφή στη Μαρσέιγ από την Τουλούζ, στέφθηκε πρωταθλητής Γαλλίας κι έγινε ο νεαρότερος τερματοφύλακας που κατακτά το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Μόνο που οι Μασσαλοί έστησαν παιχνίδια για να φτάσουν σε αυτές τις επιτυχίες και αφενός έχασαν το πρωτάθλημα, αφετέρου την επόμενη σεζόν αναγκάστηκαν να υποβιβαστούν για οικονομικούς λόγους. Ο Μπαρτέζ ήταν ήδη διεθνής, ωστόσο αποφάσισε να παραμείνει στο “Βελοντρόμ” και να αψηφίσει τις προτάσεις που είχε στα χέρια του. Εν τέλει, η Μαρσέιγ προβιβάστηκε, αλλά το ίδιο καλοκαίρι ο Μπαρτέζ πήρε μεταγραφή στη Μονακό, όπου κέρδισε τα πρώτα κανονικά πρωταθλήματα της καριέρας του και έφτασε στις διακρίσεις με την εθνική Γαλλίας.

ΝΤΕΝΙΛΣΟΝ (ΜΠΕΤΙΣ 2000-2001)

(AP Photo/Zaheeruddin Abdulah)
Το καλοκαίρι του 1998 η Μπέτις έκανε το κόλπο γκρόσο και απέκτησε το μεγαλύτερο ταλέντο του κόσμου, τον Ντενίλσον, υπογράφοντας 11ετές συμβόλαιο! Μάλιστα, κατέβαλε το ποσό ρεκόρ για την εποχή των 31.500.000 ευρώ για να τον κάνει δικό της. Ο διεθνής Βραζιλιάνος λύγισε στο βάρος των προσδοκιών και σαν να μην έφτανε αυτό, το 1999-2000 οι “βερδιμπλάνκος” πραγματοποίησαν πορεία υποβιβασμού. Το πρώτο μισό της σεζόν 2000-2001 αγωνίστηκε ως δανεικός στη Φλαμένγκο, ωστόσο τον Ιανουάριο του 2001 επέστρεψε στην Ανδαλουσία για να βοηθήσει στην επάνοδο του συλλόγου στα “μεγάλα σαλόνια”, κάτι που κατάφερε με 21 αγώνες και ένα γκολ. Τέσσερα χρόνια αργότερα έφυγε για την Μπορντό, φτάνοντας μέχρι και την Καβάλα για να επιβεβαιώσει τη “φούσκα”.

ΑΝΤΖΕΛΟ ΝΤΙ ΛΙΒΙΟ (ΦΙΟΡΕΝΤΙΝΑ 2002-2004)

(AP Photo /Fabrizio Giovannozzi)
Βίωσε την πρώτη μεγάλη περίοδο επιτυχιών της Γιουβέντους, κατακτώντας ως βασικός τρία πρωταθλήματα και ένα Champions League. Το 1999 συνέχισε την καριέρα του στη Φιορεντίνα, με την οποία κατέκτησε το Coppa Italia το 2001 ως αρχηγός. Μόνο που η επόμενη σεζόν αποδείχθηκε καταστροφική για τον σύλλογο, αφού τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ χρεών οδήγησαν στη χρεοκοπία και στον υποβιβασμό στην 4η τη τάξει κατηγορία της χώρας. Ο 36χρονος Ντι Λίβιο ήταν ο μοναδικός ποδοσφαιριστής της ομάδας που παρέμεινε και μετά από τον υποβιβασμό και δεν γινόταν παρά να ακολουθήσει και την ανοδική πορεία, της επιστροφής στα “μεγάλα σαλόνια” σε δύο σεζόν (η ομάδα “πήδηξε” μια κατηγορία κατόπιν απόφασης της ομοσπονδίας λόγω αναδιοργάνωσης της Serie B). Αγωνίστηκε μια χρονιά στη Serie A και στα 38 του αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να σταματήσει, έχοντας γίνει αντικείμενο λατρείας από τον κόσμο της ομάδας.

ΦΑΜΠΙΑΝ ΑΓΙΑΛΑ (ΣΑΡΑΓΟΣΑ 2008-2009)

(AP Photo/Nikolas Giakoumidis)
Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους κεντρικούς αμυντικούς του κόσμου στις αρχές της νέας χιλιετίας, παρότι είχε ήδη μια δεκαετία ως επαγγελματίας. Κατέκτησε δύο πρωταθλήματα Ισπανίας με τη Βαλένθια κι έφτασε στον τελικό του Champions League 2001, ωστόσο το καλοκαίρι του 2006 θεωρήθηκε περιττός. Πήγε στο αντίπαλο δέος των “νυχτερίδων” στην περιοχή, τη Βιγιαρεάλ, ωστόσο πριν προλάβει να αγωνιστεί έστω μία φορά με το “κίτρινο υποβρύχιο”, η Σαραγόσα κάλυψε τη ρήτρα αποδέσμευσης των 6.000.000 ευρώ και τον πήρε στην Αραγονία. Η σεζόν δεν ήταν καλή, με την ομάδα να υποβιβάζεται και τον ίδιο να αγωνίζεται βασικός και να σημειώνει αυτογκόλ στον τελικό Copa America εναντίον της Βραζιλίας (ήττα 0-3), με συνέπεια να λήξει άδοξα η καριέρα του στην εθνική. Η Σαραγόσα επέστρεψε αμέσως στην Primera Division. Έμεινε για μισή σεζόν στην ομάδα ως βασικός και μετακινήθηκε στη Ράσινγκ της πατρίδας του, όπου αποσύρθηκε το 2011, αναλαμβάνοντας προπονητής.

ΜΑΡΚΟΣ ΣΕΝΑ (ΒΙΓΙΑΡΕΑΛ 2012-2013)

(AP Photo/Manu Fernandez)
Όταν αποκτήθηκε το καλοκαίρι του 2002, η Βιγιαρεάλ μετρούσε μόλις τρεις σεζόν στην Primera Division, όλες μέσα στα προηγούμενα τέσσερα χρόνια. Όταν έφυγε, ο Μάρκος Σένα είχε αγωνιστεί 11 σεζόν με το “κίτρινο υποβρύχιο” στην Primera Division, αλλά και μία στη δεύτερη. Μετά από μία δεκαετία απίθανων επιτυχιών για μία ομάδα που εδρεύει σε κωμόπολη 50.000 κατοίκων, που έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Champions League και που τερμάτισε 2η το 2007-2008, τελειώνοντας την εποχή Ροναλντίνιο στην Μπαρτσελόνα, η Βιγιαρεάλ υποβιβάστηκε στη Segunda Division το 2011-2012. Ο πολιτογραφημένος Ισπανός, πραγματικός MVP της χώρας στην κατάκτηση του Euro 2008 (το βραβείο το πήρε ο Τσάβι) ακολούθησε την ομάδα και πανηγύρισε την επάνοδο από τη 2η θέση. Το καλοκαίρι του 2013 αποχώρησε για τους Νιου Γιορκ Κόσμος ως αρχηγός και ηγέτης εκείνης της ομάδας.